სევდა ნისლივით სულში გადადის,

და შორ ოცნებამ გული დაღალა.

სულაც არ გესმის ჩემი ღაღადი,

ბედკრული არი მართლა, ჭაღარა!

დახურე წიგნი უძვირფასესო,

ჩემს სიყვარულზე გეტყვი აღარას!

დახურე წიგნი, ძვირფასო, წყნარად, -

ეჰ, შენმა გულმაც არ შემიწყნარა!

მშვიდობით, ტურფავ (იქნებ „ნახვამდის“!)

მომავლის დღენი შეგერგოს მტკბარად!

ჩემი ოცნების წმინდა ნათელი

აგდევნებიდეს მარად და მარად!