მე  ერთი  ძველი სახლი  მიყურებს

მუნჯ მოხუცივით ჩუმად მღიმარი...

მისი ბუხარი გულს გამიხურებს,

ჟონავს სარკმელი  ცრემლით მწვიმარი.

რას მანიშნებს და რას მომაგონებს,

ან რად მაშინებს სიჩუმე მისი?

დამდნარ დღეების სევდით მაღონებს,

ძველი სიზმრების მეხვევა ნისლი.

გაჩუმებულა კაეშნიანი

ვით ჩვენი საყდრის შემწყდარი ზარი,

ალვის ხეს სევდით გააქვს შრიალი

წყლულად აჩნია ძველ კედლებს ბზარი...

მე მინდა ამ წყლულს ხელი შევახო,

მინდოდა ლექსი და ვთქვი უგულოდ,

დაბერებულხარ, ჰეი, ვენახო,

დაბერებულხარ, ვაი, ბულბულო,

შემომზუზუნებს შიშველი ჭალა,

დაკრეფილ ვაზებს ქარი აქანებს,

გულის ძარღვებში ორქარი მჭვალავს,

კედლებს უბზარავს ჩემს მეაკვანეს.

მრავალ ოცნებამ გადიყვავილა,

ამოიოხრა მთვარემ მრავალჯერ,

მწუხრს შემომძახა ირმის ყვირილმა,

მოგონებების ვიბჯენ ყავარჯენს.

არ მინდა ჭიქა შევაჯანჯღარო,

არ მინდა დავძრა მოგონებანი,

შავმა ყორანმა სადღაც დამჩხავლოს

და ამიშალოს ძველი ვნებანი.

შევყურებ ძველ სახლს...

ვაჰ, მის ფანჯარას

არ ეხლებიან ცელქი მერცხლები,

ეზოში ბევრი  ვარდი დამჭკნარა

და სინანულით ჩამოვეცლები...