1

 

ხმა საკრავისა

ნელ-ნარნარისა,

შორს, შორს გეძახის,

სად მისწყდა ბედი!

ხმა ვარსკვლავისა

გადამდნარისა

გაევლო ცაზე

ვით ოქრომკედი,

თაფლისფერ სხივთა

შარავანდედში,

იდგა კატინა,

ვით ოქროს გედი...

 

2

 

განა ცრემლები ჰქონდა კატინას,

ან სიყვარული განა იცოდა?

და თუმც უკვდავი ცრემლით ატირა,

განა ოცნება მან შეიცოდა?

რამდენი იმედი თუ დაპირება,

სიყვარულის ხმით ნაპობი სივრცე!

და გული ვის არ აეტირება,

როცა არ იცი, ხელი ვის მისცე?

ასე სჩიოდნენ ძველი ქნარები

და ვარსკვლავები ნაფუჩქნარები...

 

3

 

აღარ მღერიან

საზანდარები

და ბულბულები,

ფარვანასავით

სიყვარულში

დაღუპულები...

მაგრამ ხანდახან

გავიხსენოთ

მათი წყლულები...

იმ სიყვარულით

მაინც ვიყვნეთ

ნასულდგმულევი,

იმ ძველ თქმულებით...

რამდენია,

ეჰეი, ულევი!..


1966 წ.