როგორ დაეტყო ავი ამინდი

ჩემს თმას უხილავ ხელით მოვერცხლილს...

დღენი მიჰქრიან სიცოცხლე მიდის...

გაზაფხული კი მოდის ყოველწლივ.

 

ყველა ყვავილი უკან ბრუნდება,

ისევ მოსძებნის თავის სამყოფელს,

ფერი ბრწყინვალე არ უხუნდება

მიწას მშობლიურს - დიდ მენაყოფეს.

 

მიმჭკნარა ჩემი ყრმობის ვენახი,

მაგრამ საწნახელს მაინც ვაშენებ...

კიდეც დავწურავ ძველი სილაღით,

ახალ რქაწითელს შემოვაშველებ.

 

დაე, მის ფესვმა კიდევ იბარტყოს,

ფრთა უელავდეს მზით დაბზინული,

მაშინ, ჭაღარა ჩამოვიბერტყო,

ვით მუხის ტოტმა თოვლის ზვინული.


1965 წ.