გუშინ შევხედე შორიდან

და გულით იქვე დავები...

გუშინ შევხედე ჩემ სოფელს,

მომიწყლიანდა თვალები.

 

სალამს მაძლევდნენ ალერსით

ტანჯავარ ხეთა რხევანი;

ჭალაში თეთრი მურყანი,

ღვია, ფათალო, ხევნარი.

 

იქ, ერთ პატარა ღელესთან,

ქოხი ლეღვის ხეს აბია;

უკან - რიყეა, ღვინჭრობი,

წინ - ატეხილი შამბია.

 

იქ იდგა ჩემი აკვანი,

იქ ვიყავ ლექსის მდევნელი;

იქ ტაშს მიკრავდნენ ფშატები,

პწკლიანი ვაზის მტევნები.

 

იქ, მომძახოდა ღრიალით

იორი ნიაღვრიანი...

 

იქ, მუქად-ლურჯი ღრუბელი,

იყო ჩემს ფიქრთა მთხრობელი.

 

მე დღესაც იქიდან მომდის

ნაზი ალერსის სურნელი.

და იმ ამომსკდარ წყაროთა

ისევ ისე ვარ მწყურნები.

 

რაც იქ მე დავილამაზე,

გამიხდა სიტყვის ტალკვესი;

იებად მოიფანტება

ლექსში ფერ-უსპეტაკესი.

 

და მე მოვდივარ...

            დიდ არწივთ

ვერც მომსწრე და ვერც ხლებული;

მე, ერთი უნარჩევესი,

თქმაში თმა-დავერცხლებული...


1964 წ.