საღამოვდება... წვიმას აპირობს,

მთები ვარდისფერ ნისლებში დგანან...

მეტივეები წყლის მონაპიროდ,

ნარიყი შეშით ხარშავენ ჭანარს.

 

წავალ, ჩავდგები მეც იმათ შორის,

ვიცი, სივრცეთა ოცნებით მგვანან...

დე, მასველებდეს ჟინჟღლი და თქორი,

შევეფარები სადმე ხეს, განა?

 

მკერდს გავიღეღავ, გავილუმპები,

არ მოვინატრებ სეტყვაშიც საფარს;

ან მათთან ერთად დავიღუპები,

ან ხელს შევტაცებ ვარსკვლავთა ფაფარს...


1964 წ.