რომელ ქარიშხალს ჩამოსტყდი ნეტავ, -

                        ცეცხლის ნატეხად, -

ქალი და ხმალი!

ისევ ჟღრიალებს კასტანიეტა,

ბაბილონზე მეტს სძლებს შენი ხალი!

 

ამოღებული სატევრის ელდავ,

ვინ არი შენი კოცნის დამთვლელი?

ვთვლიდი, დავიწვი...

ვერ გამომნელდა...

ზარხოში ცეცხლის ღვინით დავთვერი!

 

წარბქამანდებით ნაცნობი სახე...

გრიგალთა ვნება წარუმართველი...

შენი ხანჯლური სევდაც ხომ ამხელს,

კარმენ, ბასკი ხარ, ვგონებ ქართველი!

 

და თუ ასეა...

            გახსოვს მუხრანი?

დანაყულ ხმალზე სისხლის კურცხალი...

მთვრალი ყივჩაღი გზად მობუღრავე

მტვერში ღრიალით დანამუხლარი.

 

ვაი, თუ ავი სიზმარი ახდა,

ტორეადორი დაეცეს მხოლოდ;

ვაჰ, თუ თავიდან იწყება, ახლად,

ის, რაც გათავდა მუხრანის ბოლოს...


1964 წ.