არ უნახავს

ჩვენს თაობას

უქარიშხლო ოკეანე;

გვძაგრავდა

            და

გვაძგერებდა

მოედნები მომკივანე!

 

ბრუტსაბძელას სიმყუდროვე

წამითაც კი არ იცოდა,

შემოგვასკდა ქვეყნის კლდენი,

გული ადრე დაიწოდა.

 

არ ჰყვაოდა ჩვენთვის ასტრა,

იყო ჭვარტლით გაწუწული...

და გვიყვარდა, ვით არასდროს,

ჩვენი მიწის

                        საძუძური!

პური ბალახშერეული,

საზრდოდ გვქონდა მოწითალო;

წამითაც კი არ გვეცალა

სანავარდოდ, სამზისთვალოდ.

 

და როგორც ზღვის შენადენი,

სულ ვშრომობდით,

                                   დავდგით ალო:

თუ აჩვილდა გული სადღაც,

ლექსს ვეძახდით, მომავალნო!

 

ნასაყუჩარ გულის ჩქროლვას

იყო სიტყვა მორიდალი;

ჩვენ ცხოვრება გვდარაჯობდა,

ვით გამყოლი ქორის თვალი!

 

იყო ცეცხლით ნაემბაზი

ჩვენი დროის მუხამბაზი!

 

ვით ეკალზე ბრწყინავს ვარდი,

ღამის ოქროდ - ციცნათელა,

მისთვის იყო, ჩვენი ლექსი

ცხოვრებამ რომ ვერ წათელა.

 

არ უნახავს

            ჩვენს თაობას

უქარიშხლო ოკეანე.

დროშა, აფრა გვეძახოდა,

მოედნები მომკივანე!


1963 წ.