„...მშვიდობით, ძველო ქართულო ენავ და მშვიდობით,

სრულიად საქართველოს მდგომარეობაო!“

                                               ფანასკერტელი

 

- მაშ გაჰქრა ქართლი, მისი ენაცა,

პირქვე დაემხო წმინდა ტაძარი?

გული დიდ სევდას ამოენაცრა,

მშვიდობით, გახდი მტრის ნატაცარი! -

 

სხვა რაღა იყოს მწარე ამაზე,

რა  შეედრება ასეთ ღაღადისს?

შენს დედა ენას, მის სილამაზეს

გამოეთხოვო, უთხრა: ნახვამდის!

 

და მერე დადგე გაქვავებული,

უიმედობის დიდი იმედით,

რომ აღარ მოვა ქართლს გაზაფხული,

რომ სამუდამოდ გავიყინებით!

 

შენ დადიოდი შენს სამშობლოში

როგორც მწირი და ოხერმოხეტე,

ღამით მე შენი გმინვა მსმენია,

ხმა ნამწარევი: „ღმერთო, მოხედე!“.

 

შენი აჩრდილი მომჩვენებია

ქარში, წვიმაში თმადაბურდული;

შენ გამიმწარე ყრმობის ყველა დღე,

შენ გულს მითხრიდი გესლით ქურდულით.

 

და ახლა, როცა ჩემს ხალხს, ჩემს ენას,

 სიკვდილის ჭანგი ვეღარ ემტეროს, -

როგორც განვლილი ძნელი სიზმარი,

შენ მაგონდები, ფანასკერტელო!

 

და შენ, მიწაში გამტვერებულო,

ჰა, სიტყვა გულის გასათაფლავი:

არა, ქართლს, არა! –

შენ ფიქრს გასთხრია

სამარადისო, მკვიდრი საფლავი!


1940 წ.