ყივჩაღეთისკენ თეთრი ტრამალი

გააქათქათა მოზდოკის მთვარემ,

გულის ნაწვიმი და ნატამალი,

თუ რამე შემრჩა, ვიმღერო ბარემ...

მენავეთათვის და მოგზაურთა! -

შავი ზღვის ნისლებს ამოვეფარე.


მოსჩანს სამშობლო, ივრის ვაზები,

როგორც სასანთლე გაჩაღებული:

შორიდან რაზე მელამაზები,

გული მაქვს გულთან დაჯახებული!


ნუ გამინათებ, ნურც გამიჩაღებ,

ირმის ნახტომებს ვემარტოები;

შავს ყურღანებში სძინავთ ყივჩაღებს,

თავქვეშ უგიათ თოქალთოები.


სიზმრად ჰხედავენ რომის პალატებს,

გარმონს უკრავენ დონის ქალები,

დარიალს ვეღარ შემოანათებს

მათი ჭიხვინა ცხენის ნალები.


როგორ გატორეს ერთხელ ტრამალი,

როგორ ამტვრევდნენ გულის ფიცარსა;

მაგრამ ვერ ნახეს ქვეყნად წამალი

და გამწარებით ხრავენ მიწასა!


1928 წ.