სონეტი


ჯვარისწერაში ჯვარსა სჯობდა თეთრი თაისი,

ეჯიბმა ჯერანს შეადარა გულთა მკრეფელი;

გადაგვაყვარეს შაბაში და მისაგებელი.

ასი მაყარი გვიცინოდა, როგორც მაისი.

თამადის ხელში აზარფეშა ათჯერ აივსო,

თარის წკრიალში ვჩურჩულებდი შენი მხლებელი:

„ - დარჩეს ეგ ტუჩი კოცნის ელვით ხელუხლებელი,

ვით მეველე ან ვენახებში ქარვის ყაისი“.

 

ამაყ წამწამებს შევამჩნიე შმაგი თარეში,

საშიშ თვალებში სჩანს სიკვდილის საპირფარეშო;

უბის ცისკრებში მზე გიჟდება ლალში მცურავი.

აპრიალებულ ხანჯალივით ამენთო ტანი

და შეგიპყარი, როგორც მონა არაბისტანის,

ცეცხლის საწოლზე შემოგძარცვე შესაბურავი!


1917 წ.