წყობილსიტყვაობა
აქა დუმილი, თუ სთქვა, უმჯობეს ვჰგონე,
ესე საბრძნო არს წინადადება, რომელ,
სადა სიტყვასა ყოვლად უზევდეს საქმე,
დუმილი ჰხამს მუნ, რამეთუ ძლეულ - სიტყვა,
გარნა ცხადყოფა ღმრთივ იდუმალთა ჯერ არს.
სარწმუნო მონად ბრძენი ღმრთისა იქმნა აქ,
ელევთერ წმიდა, ოლვისიონ ღირს საქებ,
ფიალ სურნელ, ღმრთივ ნელსაცხებელ ნარდისა,
ესგვარს ჰშვენის, ვით ძისგან დიდება ღირსსა,
მეფესა დავითს უძნობ ქებასა ამას.
დავით მესამე - ფილოსოფოსი მეფე,
ვინ ჰქმნა გონება უზადოისა მზის სეფე,
სიტყვიერს წალკოტს სულისა ყვავილთ მკრეფე,
მტერთა ჯვარითა მადენ, მდიდრად სისხლთ მჩქეფე,
ღმრთისმეტყველ, მგალობელ, იადონ მსტვინავ-მყეფე.
აქა ჩანს ერთად იასპ-სადაფ-მინანი,
მჭირვალ-სპეტაკნი, სხვა ფერნი სალხინანი,
მუდამ სიწმიდე, არ ოდეს საწყინანი,
ლამაზ-მჭირვალნი, კრძალვანი სასმინანი,
ხოლო სიმხნენი, დახსნილთ დასაკმინანი.
დავითის ომთა ხშირად ჰკრთიან ელვანი,
შეტევებითა მტერთ შეხვდების ქელვანი,
სპართ სიმრავლისა ანაზდ ცხრების ღელვანი,
მუსვრა უღმრთოთა, მმათით ველთა სველვანი,
ეს მძლეობს მუდამ, იმათ არ აქვსთ შველვანი.
საქართველოს შორის სპარსთა სავსება,
ადგილთა წმიდათ საძაგ მიზგით მსგავსება,
მრავლად ადგიდ რწმუნვის ნათლის დავსება,
საკურთხეველთა ქმნილი შეცვულ სავსება,
ესე შემთხვევა ჩვენდა ღამეს შავს ება.
მაგრამ წარგვხადნა დავით ჯვარით მორთხმულმან,
სიმხნით კაზმულმან, უვნებობით მორთულმან,
აფხაზით ქართლად ჭირთა მიხდად მოსრულმან,
სხვა მოსემ, ისუმ, სხვა დავით ვინ ყო სულმან,
სხვამ ვინ გედეონ, სიმხნეთა შინა სრულმან
ტბილისს პალატნი - ჩვენნი გოდოლ-ტაძარნი,
სოფელთ ყანობნი, ვენახ-ორმო-ტაგარნი,
სპარსთა, არ ჩვენნი, ესე ხსოვნად საზარნი,
ჩვენდა არ გზანი, მთანი, კლდენი სატარნი,
ესე სახივნი არ ადვილ აღსაყარნი.
უკვიზღო დავით სიბრძნით, სიმხნით განქველმან,
მათ მძლავრ მიჰხადა შურის ცეცხლით დამწველმან,
ჩვენდა აქცინა ესენი ჩვენმან მცველმან,
თავისუფალ გვყვნა ანაზდად ადვილ მშველმან,
განსწმიდა კალო ქრისტესი ბიწთ განმგველმან.
გაენათისა შენება - წმიდათ ვანი,
აქა სხვა ცაი, ზესთ სამეფოდ არმყვანი,
წვალებით რღვევა, კეთილმსახურ დაცვანი,
მიზგითთ ოხრება-ქცევა, ყურანთ დაწვანი
ჰქმნა დავით, ვინ გვყავს ქრისტეს მიმართ წარმძრვანი.
შესაბამ თვისთა სიბრძნედ მოძღვარ არსენი
იყალთოელი ჰყვანდა, ღირსად სახსენი,
რომლისა ფრასი არს შვენიერ სასმენი,
ღმრთისმეტყველებრნი მისნი წერილ-საქმენი,
გარნა დავითის ქმნილნი არს ყოველ საზენი.
რომელთა ზედა მეფობდა ვახტანგ დიდი,
ამანვე ჰპოვა მეფედ დავითცა მშვიდი,
რომლით სახელი მიიღო განსადიდი,
მაგრა ბოლოსრე ვალი არგანსაკიდი,
მოჰხადა ამას, შეჰხვდა სიკვდილი ფლიდი.
თვით მამისა არსენი კათალიკოსისა
არსენი ტკბილსა ადინებს ნაკადულსა,
არსენი ოხრის ეკლესიისა შორის,
არსენი გალობს, ღმრთისმეტყველებს, რიტორებს,
არსენი ჟღერავს გონებისა განსაცხროდ.
ჭეშმარიტ ტკბილ არს პირსა ხსენება მისი.
ჰოი, მამაო, მამრისა ერთსახელო,
მამებრ-წულებრივ, ჭაბუკებრ მხნეო, ქველო,
მოციქულებრივ მადლით კაცო მდიდარო,
ნების აღძრვათა განმაღვიძო რიტორო,
საგულისხმო ძალთა ბრძენო მომნადირებო.
გავრცომა შენი შვენიერ თქმითა შინა,
ხოლო ხელყოფა ყოვლად სასურველ ჩემდა,
შენთა ფრასთაგან დამეთრობის გონება.
შენ გალობითა შეამკევ ეკლესია,
მეცა გიგალობ, არსენი, ძალისაებრ.
