რა ზარბაბი, რა ატლასი, რა ზარი ვარ, იცი განა?

იას და ვარდს ვენატრები, რა ქარი ვარ, იცი განა?

ნიადაგ საზი ხელში მაქვს, ნოქარი ვარ, იცი განა?

შენს დედ-მამას შეუტყვია, თითონ კი არ იცი განა?

მაშ არ შეგიტყვია განა? მაშ არ შეგიტყვია განა?

ახლა მოდი, მოგახსენო, ქვეყანაზედ რა ვიარე:

ლეილუმ ტოლი დავკარგე, მეჯნუნივით დავიარე,

ბულბულივით ვარდს ვეძებდი, ავდეგ, ჭალას ჩავიარე

ვარდის კვალი ვერ ვიპოვე, სულ უბრალოდ გავიარე,

მზესავით პირი გაჩვენე, დამწვარი ვარ, იცი განა?

ეს ჩემი გულის ნაღველი ვატყობინე ერანელთა,

მაშრიყელთა, მაღრიბელთა, ხელმწიფეთა, ერთა, ბერთა,

ამის მეტი რა ღონე მაქვს, თავს მოვიკლავ ტურფას გვერდთა!

ხვეწნაც ასეთი იქნება? ვამბობ: მე ვარ დედისერთა!

დამადნე და დამანავლე, შაქარი ვარ, იცი განა?

შემოდგომა შემოვიდა, მე რაღა უკან ვიქნები?..

მანდ შენი ვარდი ამოვა, ან მოვკვდები, ან ვიქნები,

შენი ნაღველი არ იყოს - ცოცხალი დიდხანს ვიქნები!..

გამიგონე, მოგახსენებ, ამაღამ შენთან ვიქნები!..

მალმალ ამბობ: ადე, წადი! სტუმარი ვარ, იცი განა!?

საიათნოვა ამას ვჩივი, სამალი ვერ მიშოეია!

მინდა გული ზედ ავაგო და ხმალი ვერ მიშოვია,

შენი უბის ბროწეულის ნამალი ვერ მიშოვია,

თავი მტკივა, გული მტკივა, წამალი ვერ მიშოვია,

მომაქვს ზარის ხელმანდილი, ხუმარი ვარ, იცი განა?