ერთხელ ჯდა ჩემთან ქალი ლამაზი;
ამას მეტყოდა ნარნარი, ნაზი:
-”ჭაბუკო, რისთვის ხარ მოღრუბლული,
როს დღე აგრეა გაბრწყინვებული?
შეხედე მზესა,- ვით აბნევს ნათელს,
ადნობს თოვლ-ყინვას და ათბობს სოფელს”
-”რა შევხედო მზეს? ვიცი, გადმოყრილს
კაცთ მაცოცხლებელს არც ერთსა მის სხივს
არ ძალუძს ჩემის გულის გათბობა,
არც ჩემის დარდის ცრემლად დადნობა.”
1858 წ.
